LA RÖDA D’UN MULIN
(Riccardo Borzatta 2008)
Al ma dava del “lüü”.
Al ma diséva: “Lüü
al ma po’ telefunà
anca a mesdì quand mi sun dréé a disnà.
Par lüü fù un’eceziùn
parchè l’è ‘l gènar del mè avucatt Benzùn…”
Mi vulzàvi: “Pòdi anca de matina?..”
“Si, parchè lüü l’è ‘l gènar del “Benzina…”
Mì, quèll che vurévi savè
l’era se “péé” al singular l’è “pè”,
o se sa dééf scriif “aqua” senza “ci”,
o àltar rubètt
che stù minga chi a dì.
Ròpp de dialètt.
Par mi, la “ Famiglia Cumasca “ l’era Lüü.
Quand l’èmm perdüü,
g’ù metüü ‘n puu a capì
che, fòrzi fòrzi, l’era minga inscì
o, se inscì l’era,
pareva inscì ma l’era minga vera.
Difàti, fin ch’è rivaa ‘l mument de nà,
süi sò libar scriveva tüta la cità.
Ma … “la vita l’è la röda d’un mulin…”
Möran i pà, e rèstan chi i fiöö
a pirlà sula röda del destìn.
Se pö, la röda, a “lassà giù i gutt” la insìst
(se la faséva iéér, la fa ‘nca incöö),
la “Famiglia Cumasca” la resist….
Al Presidént ga fù ‘na riverenza.
Cui Soci cume mì ga vöör pazienza…